DE KLEURSLAG IN DE MAANDBLADEN KAOB EN KBOF

KBOF Maart 1998. Het eerste artikel dat ik tegenkwam over de onyx is van de hand van Jacky Beliën en Jean Kenens (Keurmeesters KBOF). Het verdere artikel is grotendeels gebaseerd op hun tekst. De onyxkanarie zou ontstaan zijn rond 1986 in Spanje en zoals dikwijls kan je er niet onmiddellijk een gevolg uit trekken. De paring betrof een Spaanse Timbrado kanarieman aan een bruine kleurkanarie. Hieruit ontstond een donkere vogel die de Heren Bellver en Llorens verder hebben ontwikkeld tot een nieuwe kleurkanarie.

De officiële standaard is er gekomen in 2001 en op de Wereldshow van januari 2002 kon er kampioen mee gespeeld worden. Bij het ontstaan van een nieuwe mutatie wordt er eerst veel geëxperimenteerd om te weten te komen of deze nieuwe mutatie geen verband heeft met een bestaande mutatie. De donkere vogel werd dus gekoppeld aan pastel en opaal, en bij de paring aan opaal kwam vast te staan dat het om een aparte mutatie ging maar iets te maken had met opaal. Men bekwam namelijk intermediaire vogels. Genetisch gezien zijn het allelen van mekaar en dit betekent dat ze ontstaan zijn op hetzelfde gen.

Als men zo een intermediaire kleur kweekt is het kunst om deze vast te leggen. Niet dat er 100 uitingen komen tussen onyx en opaal, neen de standaard moet wel omschreven worden eens men weet was de onyxmutatie aanricht binnen de vederstructuur.

De onyxfactor kenmerkt zich hoofdzakelijk door de volledige afwezigheid van bruine phaeomelanine en het omzeggens dubbel bezit van de bruine of zwarte eumelanine. Dit komt omdat de melaninecellen bij de onyx niet normaal werken. Gebruikelijk wordt er in de groeiende veer eerst phaeomelanine aangemaakt en dan eumelanine. Bij de onyxkanarie wordt er echter geen phaeomelanine aangemaakt maar wordt er onmiddellijk eumelanine aangemaakt. In de veergedeelten waar normaal phaeomelanine voorkomt zit er nu veel minder melanine of kleurstof en deze veergedeelten zullen lichter blijven dan de eigenlijke tekening.

De contourveren en de tekening zijn dus niet even donker, was dat wel het geval dan hadden we de zwarte kanarie al lang op hok.

Onyxen in de zwartreeks zijn dus over het algemeen heel donkergekleurd en heel goed te herkennen van andere mutaties. Bij het ontstaan waren de onyxen in bruin geen succes omdat ze minder pigment bezaten. Sinds de komst van de Zuiderse donkere vogels zijn de onyx bruine wel mooie herkenbare vogels.

Door het wegvallen van de phaeomelanine doet de tekening minder wart aan dan bij klassieke zwarte. Het klink tegenstrijdig maar is logisch omdat een zwarte pas echt zwart is als er tussen de zwarte eumelanine ook phaeomelanine aanwezig is.

Door het wegvallen van de phaeomelanine zal de grondkleur, dus de vetstofkleur of lipochroomkleur, ook zuiverder en helderder van kleur zijn. De zwartonyx komt het best tot zijn recht met een zo breed mogelijke tekeningen een donkere tussenliggende grondkleur. Onyxen zijn het donkerst op de rug, de nek en de kop en worden geleidelijk lichter van kleur naar benden toe. In de broek zijn ze het bleekst te zien.

MIJN ERVARING MET EN WAT IK WEET OVER DE zwart onyx ROOD MOZAÏEK